M. miał rozmowę u konsula. Wywiad odbył się w naszej Ambasadzie (jak ja tego nie lubię… zawsze tylko your embassy, your embassy, tak, jakbym to ja tam siedziała i pracowała), w luksusowej dzielnicy Kairu Zamalek, słynącej z pięknych willi, ogrodów i mieszkań za dwa miliony funtów na dzień dobry. Rozmowa trwała 7 minut, co i tak było najdłuższym wynikiem dotychczas tego dnia. Wszyscy są pewnie ciekawi, jak taki wywiad wygląda, więc już spieszę z relacjami.

Na elektronicznym wniosku, który M. wypełniał dwa tygodnie wcześniej, widniała informacja o terminie wywiadu takiego i takiego dnia, godz. 10.36. M. przyjechał pod Ambasadę ok. 9.30 i okazało się, że czeka tam już dziesięć osób, przyjmowane są kolejno dokumenty i rozmowy rozpoczną się o 11. Pierwsza obserwacja: większość poprzedników przyszła z pustymi rękami, nie mieli zaproszeń ani żadnych papierów. W końcu poproszono M. do środka, złożył dokumenty, pani zapytała, kto zaprasza, wzięli odciski palców i wyprosili na zewnątrz. Pięć po jedenastej panowie kolejno zaczęli wchodzić na rozmowy i wychodzili po jednej-dwóch minutach. W końcu poproszono i M.

O co pytał konsul? W zasadzie o nic. Kim jest osoba zapraszająca? Na ile chcesz wizę? Jak się okazało, 82 dni to za długo i jeśli konsul da wizę, to na krócej. Zapytał jeszcze, czy M. ma pozwolenie na tak długi urlop. Miał przed sobą na niskim stoliczku wszystkie papiery i widział zgodę szefa, ale wiadomo. M. zaczął odpowiadać, że chciałby spędzić trochę czasu w Polsce z dziewczyną i miesiąc to dość krótko sir, ale konsul mu przerwał, machając na to ręką i mówiąc, że to on decyduje (nie wiedziałam :)). Potem jeszcze tylko pytanie, kim są osoby na zeskanowanych paszportach, bo M. przyniósł nasze skany, ten na to odpowiada, a konsul, że wie. M. miał przy sobie jeden z prezentów ode mnie (wykonany partyzanckimi domowymi sposobami przewodnik po Polsce), pokazał go konsulowi w ramach informacji, gdzie będzie przebywać na terenie naszego kraju, a konsul mu go zabrał. Cooooo 😦 😉

M. twierdzi, że zastosował się do moich wskazówek i uśmiechał się, był uprzejmy, cierpliwy i pokorny. Ogólnie Ambasada robi pozytywne wrażenie, panie są bardzo miłe, tylko konsulowi się, powiedzmy, spieszyło. Rozmowa odbyła się po angielsku, chociaż poprzednie były po arabsku, ale myślę sobie, że wpłynął na to M., witając się po angielsku.

Decyzja będzie wydana za niecałe dwa tygodnie w określonym terminie, który M. dostał na karteczce, w godzinach 13.00-13.15. Inszallah.

Udało się. Po pięciu dniach prób formularz aplikacyjny o wizę Schengen został wysłany. Byliśmy w kontakcie z Ambasadą, która dwukrotnie tłumaczyła, że skasowała aplikację o wizę krajową i że trzeba aplikować o Schengen (chociaż mówiliśmy, że właśnie to robimy i właśnie z tą aplikacją jest problem, ale cóż to), aż w końcu przyznali, że problem został usunięty i proszę kindly próbować jutro. No to się w końcu udało.

Formularz aplikacyjny jest dość prosty do wypełnienia. Można go sobie otworzyć wcześniej, chociaż nie w dowolnym momencie, bo system jest często zamykany komunikatem w stylu „Brak terminów przed 2014-05-29!”. Ale rano i wieczorem przeważnie da się wejść. Możesz sobie otworzyć wersję polską i w oddzielnym oknie angielską. Kopiujesz do Worda, wypełniasz, bo musisz podać trochę swoich polskich danych, uzupełniasz danymi lubego i wysyłasz mu całość na maila. Przynajmniej będziesz miała pewność, że jest dobrze wypełnione. Jak przypadkiem zobaczyłam, jak M. uzupełnia część formularza dotyczącą jego pracodawcy, to się okazało, że raz pracuje w nabq, raz w napq, raz w Sharm El Sheikh, a czasem w sharm elsheikh i tak dalej, no i oczywiście jego imię jest małą literą. Myślę, że w ostatecznym rozrachunku nie jest to najistotniejsze, ale lepiej zadbaj o porządek. W języku arabskim nie ma wielkich liter, więc oni nie są przyzwyczajeni, że państwa, miasta, imiona i nazwiska można pisać wielką literą. Tak jak my nie piszemy w ten sposób rzeczowników, bo nie jesteśmy w Niemczech.

W formularzu trzeba podać dane osoby zapraszającej, zapraszanej (czyli jego), w tym stan cywilny, rodzaj i dane paszportu, wykonywany zawód, miejsce pracy, informacje o dotychczasowych wizach, ewentualnie informacje, czy jest członkiem rodziny kogoś z Unii Europejskiej (i wtedy dane tego kogoś), cel podróży, planowany dzień wjazdu i wyjazdu z UE, kto pokrywa koszty podróży (sam), jakie są jego środki utrzymania (gotówka, czeki, karty itp.) i planowany czas pobytu w UE (czyli na ile dni chcecie wizę).

Przyszło potwierdzenie wpłynięcia aplikacji z terminem wywiadu na godzinę 10:36.

W każdym razie Twój egipski chłopak. O ile w ogóle dostanie wizę. Na razie nie było jeszcze rozmowy z konsulem, ale już zaczęły się kłopociki.

Do 90 dni możecie aplikować tylko o wizę Schengen. Powyżej 90 dni aplikujecie o wizę krajową. Oczywiście, nikt Wam tego nie powie, ani w internecie, ani przez telefon.

*** poprawka dzień później, czyli jak się z tym przespałam ***
G prawda! Internet wszystko Wam powie! W formularzu aplikacyjnym musicie wpisać, na ile dni wnioskujecie wizę. W przypadku formularza o wizę krajową macie puste pole do wpisania liczby i obok znacznik >90. W przypadku Schengen <=90. Jak się czytać nie umie, to się ponosi tego konsekwencje, Lamalo. To nie pierwszy formularz online, jaki widzę na oczy, tak gwoli ścisłości, zdarzało się już coś niecoś wypełniać. Pamiętam tylko moje odczucie, że brakuje mi tego znacznika „mniejsze równe”… A to po prostu jest większe i do widzenia, matematyczna wtórna analfabetko 😦 Poziom mojego załamania własną osobą osiąga szczyty możliwości, ale to już i tak nie pomoże. Będziemy tydzień do tyłu, jeśli w ogóle będziemy.
*** 

Odrzucono internetowy wniosek M. o wizę krajową na 89 dni (dziwna liczba wynika z biletów lotniczych, tak wyszło). Linie się urywały, więc przyszła odpowiedź na maila: do 90 dni można aplikować jedynie o wizę Schengen.

Czy są na to jakieś uzasadnienia? Cóż, nie mamy czasu na ich poszukiwania. Pewnie chodzi o to, że wizę Schengen jest 100% trudniej dostać. A na pobyt w Polsce dłuższy, niż 90 dni, mogą sobie pozwolić tylko najbogatsi, czyli tacy, których właściwie nie ma. Efekt osiągnięty – nie wpuszczamy Egipcjan.

Następny wniosek można wypełnić po 12 godzinach od ich anulacji. Jak na razie 12 godzin minęło, za to system siadł.

Poczekamy, zobaczymy, trzymamy kciuki, no co nam pozostało.