Ciągle wspominam to, co usłyszałam w Urzędzie Stanu Cywilnego w Zakopanem. Intuicja podpowiadała wcześniej, że jak chcesz gdzieś wychodzić, to prościej będzie w Warszawie ze względu na papiery i ich załatwianie. Ale jakoś tak zachciało się spróbować. Teoretycznie ślub jest jeden w życiu, więc dlaczego nie spróbować w taki sposób, w jaki się rzeczywiście chce? Koniec końców, jak już wiecie, ślubu póki co nie będzie więc wróciliśmy do naszego pierwotnego planu pod tytułem „wszystko po kolei”, jeśli w ogóle jakiekolwiek plany wchodzą w grę w sytuacji związku z cudzoziemcem.

Ale może któraś z Was nadal marzy o swoim wielkim dniu pod Tatrami i stety-niestety narzeczony pochodzi z Egiptu. To się może przyda krótka opowieść z pierwszej ręki.

Czego się dowiedziałam w USC?

– na kiedy ten ślub? Od razu powiem, że najwcześniej możliwy jest październik (bo ludzie przeważnie przychodzą i chcą rezerwować termin ślubu na za dwa dni, nikt przecież nie rezerwuje na rok czy pół do przodu… chcieliśmy październik, tak btw)

– przy składaniu papierów musi być tłumacz przysięgły (a to ci nowina), a takiego tak łatwo Państwo nie znajdziecie

– skąd pochodzi narzeczony? Aha, z Egiptu, no to musi przedstawić postanowienie Sądu polskiego, że Sąd zwalnia go z obowiązku przedłożenia dokumentu poświadczającego, że jest kawalerem. Co tu jest napisane? Zaświadczenie. Ma być postanowienie. Egipt, tak jak Bangladesz i Ukraina, nie ma Urzędu Stanu Cywilnego i nie wydaje takich zaświadczeń, więc jedynie można zwrócić się do Sądu o zwolnienie z tego dokumentu (widać zaświadczenie od egipskiego konsula na podstawie egipskich dokumentów jest nie dość wiarygodne, chociaż jakoś w Warszawie było wiarygodne i uznane, ale najwyraźniej Warszawa się nie zna, a może to po prostu halny się zbliżał?)

– jak kierownik Urzędu Stanu Cywilnego w Warszawie zaakceptuje takie papiery, to może je do nas wysłać, ale nasz kierownik na pewno ich nie zaakceptuje ( :))))) )

– muszą się Państwo wyrobić, chcą Państwo październik, a już jest lipiec (teraz to z czym wyrobić?)

– mogę Państwu zarezerwować wstępnie termin (po co?), ale proszę o kontakt za miesiąc, albo lepiej nie, za dwa tygodnie, czy Państwo potwierdzają

Trochę zapomniałam, by to odwołać, ale jutro zadzwonię. Ogarniamy dość sporo urzędów i różnych papierków, czasem się udaje łatwo a czasem nie, i doprawdy nie wiem, o co tu chodziło :). Mi to teraz już obojętne, ale zainteresowanych może trochę pocieszy fakt, że nasi góralscy znajomi, a zacni że hej, powiedzieli, że oni tam tak czasem mają… Można by spróbować porozmawiać z kierownikiem (jak wróci, bo jest na urlopie), a z kierownikiem się dobrze znają, ale podziękowaliśmy za fatygę, już nie trza. W Zakopanem różne historie się zdarzają. Mój ukochany cytat: „Raz wesele było w [nazwa restauracji, nie zdradzę!] na sto osób, a ślub… Ślubu to w ogóle nie było” :). 

Następna notka będzie na rozweselenie. Ja się nie martwię, M. został!

Czyli to, co wiele osób najbardziej interesuje :).

Złożyliśmy wniosek o udzielenie pozwolenia na pobyt czasowy ze względu na to, że jesteśmy w związku. Nie że zamierzamy się pobrać. To była jakaś opcja, ale nawet, gdy chcieliśmy zarezerwować datę ślubu w Urzędzie Stanu Cywilnego, okazało się, że a to urzędniczka nie akceptuje papieru z Ambasady Egiptu, że M. jest kawalerem („Egipt nie wydaje takich zaświadczeń, więc musicie mieć postanowienie Sądu, że narzeczony nie musi przedstawić dokumentu, że jest kawalerem” [tego, który ma właśnie w ręku] – USC w Zakopanem; a co jeszcze usłyszeliśmy w tym Urzędzie, to historia na inną notkę, która obiecuję że będzie, głównie o życzliwości osób zatrudnionych w administracji państwowej, albo, że urząd urzędowi nierówny), a to, uwaga, tłumaczenie przysięgłe zawiera błędy (TAK, mi się to się zdarzyło). Nie będzie ślubu póki co, zgodnie z początkowym planem zresztą, za to wniosek o pobyt czasowy został złożony. Mogę trochę odetchnąć, M. zostaje, przynajmniej na razie.

Czy to zadziała? W iluś tam przypadkach zadziałało. Uzyskaliśmy poradę w siedzibie Stowarzyszenia Interwencja Prawna, polecam, to nie reklama, tylko moja opinia. Od pierwszego maja 2014 można powołać się na to, że mamy prawo do życia prywatnego i rodzinnego. Czyli właśnie tego, co robimy. Wypełniasz wniosek, piszesz zwięzłe i treściwe uzasadnienie, dołączasz kserówki jego ubezpieczenia, wszystkich wykorzystanych stron w paszporcie, dowodu posiadania pieniędzy, zameldowania przynajmniej na chwilę obecną i my jeszcze dołączyliśmy zaświadczenie z Ambasady, że M. jest kawalerem w myśl prawa egipskiego i że może się ożenić. Plus trzy zdjęcia jak do więzienia albo paszportu, jak kto woli.

Wniosek złożyliśmy w biurze na stacji Metra Centrum, czas oczekiwania ok. 1 godziny, czyli stosunkowo mało. Dostaliśmy termin za niecałe dwa tygodnie na zgłoszenie się w sprawie pobrania odcisków palców. Decyzja będzie w ciągu dwóch miesięcy, czyli mamy przynajmniej tyle czasu więcej.

Szczegóły – dla zainteresowanych :).

W Berlinie było mega. Widziałam to miasto dziewięć lat temu i specjalnie się od tego czasu nie zmieniło. Dobudowali parę budynków, dodali linię metra (da się, jakby im tego metra jeszcze było mało), ale poza tym klimat pozostał ten sam. Dla nas co było najlepsze? To, że w tym mieście nikogo nic nie obchodzi. Jest wielokulturowe i to tak na serio, więc nikt się na nas nie gapił. Tam na każdym kroku spotykasz cudzoziemców, migrantów lub turystów. Oni normalnie pracują, mają dzieci i mieszkania. Żyją jak ludzie, a nie podludzie. I naprawdę nikogo, NIKOGO nic nie obchodzi. Także bardzo fajnie się zwiedza takie miasto. To jest ta różnica między Berlinem a Warszawą. Ale o tym, że jesteśmy daleeeko w tyle, każdy Polak się przekona po jakichś dziesięciu minutach pobytu w tym mieście.

Tymczasem my jesteśmy w trakcie legalizacji pobytu M. w Polsce. Miał rozmowę o pracę i, odpukać, wszystko się ładnie układa. Pracodawców interesuje przede wszystkim to, czy ma pobyt czasowy w Polsce. W sensie, nie wizę lub, nie daj Boże, coś nielegalnego. Wizę ma, pobyt będzie miał. Mógłby mieć pobyt czasowy dzięki umowie o pracę, ale wygląda na to, że to tylko pięknie brzmiąca nowelizacja ustawy, bo szefom się zwyczajnie nie chce. Wolą mieć kandydata, z którym podpisuje się normalną umowę, bez latania po urzędach. Chyba zarezerwujemy termin ślubu. Czy to znaczy, że wychodzę za mąż? Jak wszystko inne u nas, nie do końca wiadomo. Przecież nie może być normalnie. Ale wiem na pewno, że nie chcę, żeby wracał.